Namorada de ti, verde compañeira

Maite Cupeiro - Mención de honra

Vinte amencer, no Marzal de Anxo Lamas, cando a cor dos meus ollos aínda era intriga. Dende o berce, arrolada polas mans máis agarimosas e inocentes, as dun neno. Un cativo que te vía e de grande te ve como o que es, o máis perfecto lugar.

El ensinoume como de laranxa loce o piñeiral de Coea cando nace o día ou como o solpor namora tras a Pena de San Miguel. Mostroume cada máxico recuncho que timidamente gardas, fermosa chairega.

Deixeime levar polo curso do Rairo, para escoitar o refrescante ruxir do Azúmara na Ponte de Cadrado, e mollei os pés para sentir como mingua a súa friaxe ó bicar o Miño, o seu Miño, o noso.

Namorada xa de ti, verde compañeira, tras do lume ou nun prado ó sol non canso de mirarte para que mimes coa túa paisaxe os meus ollos. Ó tempo escoito, esa voz de sabedoría, e da man do velliño da boina revivo cada conto, cada historia do pasado que ti con palabras non me poderías narrar, e o rematar era sempre o mesmo, é sempre o mesmo, a mesma frase. Esa frase que soa a verso: “porque, neniña, non che hai no mundo terra coma esta, terriña coma a NOSA...”.

Medrei aprendendo de cada un dos chairegos que aquí moran, ata dos que pasan máis ben inadvertidos.

Dese homiño que baixo a soidade escondía un vermello e xigante latexador, ateigado de sentimento coma o que eu hoxe tento narrar.

Sentimento de grandeza, de orgullo polo noso.

Ou daquel que con cada pasiño e cada verba tentaba achegarse a nós, os máis novos, facendo pois, que o camiño monótono de cada domingo se tornase lento, porén intrigante e enriquecedor para os que con el percorremos incansablemente esa ruta, esa vida.

Fun así, chuchando cal esponxa, a súa sabedoría, o seu ser, para hoxe compartir con eles a honra de ser desta terra, o orgullo de ficar para sempre en Bazar.

Outro catorce, aló por San Xoán, rompen no ceo con forza bombas de ledicia e, coa do Socorro ás costas, marco cos pés o son do bombo ó redor da gran centenaria. E tras da música agardo ansiosa o tirador para escoitar unha vez máis como era a festa, esa festa de antes do noventa e catro. Como de unido brincaba o pobo novo co vello e como afloraba, en cada un dos veciños, a ansia de facer deste o pobo unido que calquera outro envexa.

Agora que me vou seino, sei como espertas a gargallada máis tenra na faciana do que te ten lonxe, sei como escorregan as bágoas de ledicia co son rompedor da gaita e sei como creba o corazón ó verte desaparecer no retrovisor.

Un carballo, outro... chorosa míroos voar ó meu paso, mais a que voa son eu, somos nós. E que fermosa ledicia ó tornar a ti.

Verdadeiro é o sorriso que se debuxa ó contemplar a máxica vista que pintas dende o alto da Pena. E quen coma ela, quen coma ti, terriña para verte, fose ETERNA!