Volver

Alejandro P. Ferreiro - Mención de honra

Morgan recólleme á saída do aeroporto, subo á parte traseira mentras coloca a miña equipaxe no maleteiro. Ponse en marcha, sabe cal é o noso destino. Acomódome e abro o vello caderno.

-COEA-

Cada día da malla naquelas casas é para min un lenzo de recordos fermosos. Lembrando a miña xuventude aventureira naqueles días de duro traballo. Que delicia coincidir coas miñas amigas daquela máis remota casa de Coea, pegando xa na Cartería de Quintela. Silenciosas celestinas do meu amor por aquela muller que nunca podía ver fóra daquelas terras. Fartura de duros traballos esquecidos cada vez que podía albiscar o seu sorriso esquivo. Que non for de nós sen as miñas cómplices silandeiras, orquestradoras de quedadas feiticeiras nas noites das festas de Quintela e de Bazar. Lembranzas doces do nacemento dun longo amor, complexo, doloroso e escravo, feitizo que converteu días doentes de duros trafegos en ansias vivas de ver aquel sorriso sempre triste, sempre meu.

-NA VEIGA DA ACEA-

Gardo con agarimo aqueles momentos nos que íamos levar o trigo ao muíño. As quedadas ás agochadas a carón do río Azúmara que salta brincadeiro os chantos do encoro do muíño da Acea. Fuxidíos de ollos pendentes daquilo que puidese chamar a atención. Aproveitamos cada anaco dos segundos que sabían a pouco. Aproveitamos as murmuracións da auga escorrentosa, silenciosa das nosas gorxas nos oídos alleos. Os ferrados de fariña saían lixeiros e os zapatos desgastados voltaban paseniños aos camiños de terra.

-POLA PONTE LIÑARES-

Gozo daqueles momentos vendo pasar ao Pai Miño pola Ponte Liñares. Paseniñas e fortes corren as súas augas, sen pensar tan só a forza que gardan en tempos de enchentes, cando asolagan todo o que atopan no seu camiño, arrastrando o que atropelan ao leito do río. Os paseos a carón do río nos días que mo permitía o duro traballo. Cando collía o camiño dos Brazós que adoitaba estar máis anegado polas fontes da contorna ca seco polos raios do sol. Correndo desfrutaba por aquela xungla húmida e observaba os paxaros libres polo ceo chumbo e tráxico chairego. Máis libres e inocentes ca calquera dos que nos arrastrabamos polo chan.

-NO CURUTO DO MONTE DA PENA-

Subía correndo pola casa de Cornide, deixando os costentos camiños atrás ate subir ao Monte da Pena. Aló enriba, no máis alto curuto do monte erguía os brazos e asemellaba sentir zoar o vento na miña faciana coma cando levanta os meus paxaros en voos cantareiros sobor da casa dos meus pais. Saudábame ao lonxe o Cristo do Sagrado Corazón de Santa Locaia. Agarimábame aló no fondo a miña igrexa de Bazar e sorríame tímido o meu teleclube Rey-Stolle, testemuño dos meus mediodías dominicais. Os meus ollos desfrutaban de toda a vista que me ofrecía o outeiro. O Muíño da Acea, a Ponte Liñares, as augas do Azúmara e do Miño, o adro da igrexa -testemuño de tantos días e noites das festas patronais-, a casa dos meus pais no barrio da Mudia... Pero os meus pensamentos só miraban para as pradeiras de Coea, buscando nerviosos en cal podía estar o meu corazón, albiscaba a oportunidade de recoñecela dende o castelo do meu outeiro. Pasaba horas vixiando dende a altura, nunca chegaba a oportunidade. Coa chegada do anoitecer tornaba para a casa dos meus pais agardando que o amencer nos dese outra oportunidade de volvernos a ver. ¡¡Quen fora paxaro!!

Morgan deixa o coche na entrada do aeródromo de Rozas. Pecho o vello caderno e collo a miña mochila. Subimos ao helicóptero que nos agarda. Desfruto vendo toda aquela paisaxe tan verde e sobrevoamos as miñas orixes de Coea e Bazar. Revólveseme algo no peito vendo por vez primeira aquela paisaxe tantas veces escoitada na casa dos meus avós. Entendo agora porque sempre que podía escapaban a Tafí del Valle, entendo porque se quedaban mudos vendo as súas paisaxes dende calquera outeiro, entendo porque se miraban cómplices cos ollos húmidos.

As bágoas emerxen emotivas correndo polas miñas meixelas. Abro a miña mochila. Destapo as dúas urnas e déixoas vaciar dende a altura, espallando o po polo ar para irse pousar onde eles quixeron. As bágoas non abandonan as miñas meixelas.

De volta no coche escribo unha mensaxe: “Mamá, xa rematei o encargo. Descansan outra vez xuntos, onde se coñeceron. Bicos.”

Acendo o coche e cambio o itinerario. Rumbo: Bazar. Non podía volver sen que eu mesmo pisara as corredoiras das aventuras dos meus avós.
Baixo a ventá do coche e o aire frío pega na miña faciana morna polos débiles raios do sol do inverno. A miña mente viaxa por todas as follas do vello caderno que escribira o avó a modo de diario cando chegou a Bos Aires, mitigando a morriña polo seu fogar.

Coea. Avísame o cartel que estou chegando. Paso a carón do que recoñecín como o vello muíño do avó. Deixo atrás a igrexa e o teleclube, testemuños ergueitos de tantas vivencias. O coche quéixase pero consigo chegar ao curuto do monte da Pena do que me falaba o avó. Baixo e rememoro as horas que alí pasara el. Aínda consigo recoñecer moitas das cousas que me contaba. Soan uns pasos pola area da estrada espertándome do embruxo. Alguén se aproxima. Cruzamos as miradas. O meu corazón latexa imparable. O seu sorriso cómplice correspóndeme. Namorei.

Escribo outra mensaxe: “Vou quedar uns días máis do que tiña pensado. Quérote mamá”.